Alive. Or hell

I dag he ej hatt en opplevelse ej he venta på lenge. D e noke som he leie mitt hjerte nært. Nesten som ei byrde. I dag va endelig dagen ej skulle la den byrda fare. D dreia sej om noke ikkje mindre enn, og ikkje større enn, filmen Alive. Om Rugby-laget som på en herlig frekk måte overlevde et flykræsj i Andesfjella. En film ej lenge he drømt om å sjå. Spør mej gjerne koffor. Den va reint fascinerande! Ej vil faktisk gå så longt som å karakterisere d som en sterk opplevelse. Longt bedre enn forventa! Spesielt viss en tek me dokumentaren som følgte me som ekstramateriale. D e et eller anna som fenga me ting som he me døden å gjer.

Disse folka va katolikka. Men likevel så hevda dei som hadde en nær døden-opplevelse at d va en go følelse. At dei såg noke fantastisk. D va en so sa han absolutt ikkje va redd for å dø no. Då dukka d opp et lite spørsmål: Vil alle menneske som e i ferd me å dø oppleve d som godt? Eller e d berre kristne? Trudde d berre va kristne, ej. Og at alle andre vart grepe av frykt. For d e no d som e logisk. Syns i alle fall ej. Viss helvete e i enden av tunnelen, kor fristande e d, liksom? Men kor plassera oss en katolikk hen? I den kristne båsen, eller i den ikkje-kristne? Ej meina.. ej e ikkje katolikk. Fordi ej meina d e vranglære. Men kor vrangt e d? Eller.. kor masse kan Gud akseptere av avvik frå den sanne kristendommen før han ikkje vil sleppe oss inn i evigheten? Synd e for så vidt synd. Og oss lære at Gud e en nådig Gud. Men d va d me å leve i synd me då.. Helgendyrkelse, ei hellig overbevisning om at d e rett. Og så e d feil. Leve en då i synd? Høm... Gla d ikkje e ej som bestemme ken som slepp inn og ikkje..

Men altså: He du ikkje sett Alive, så sørg for å sjå den. Ikkje pga av religiøse spørsmål, men rett og slett fordi d va en knakande go film!